ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ

Ο Λ. Ρον Χάμπαρντ ανακάλυψε ότι η διάνοια έχει δύο τελείως ξεχωριστά μέρη. Το ένα από αυτά –το μέρος εκείνο που χρησιμοποιούμε συνειδητά και του οποίου έχουμε επίγνωση– ονομάζεται αναλυτική διάνοια.Είναι το μέρος της διάνοιας που σκέπτεται, παρατηρεί τα δεδομένα, τα θυμάται και επιλύει προβλήματα. Διαθέτει τις λεγόμενες «τράπεζες κανονικής μνήμης», οι οποίες περιέχουν διανοητικές εικόνες και χρησιμοποιεί τα δεδομένα που υπάρχουν σ’ αυτές τις τράπεζες για να πάρει αποφάσεις που προάγουν την επιβίωση.

Ωστόσο, υπάρχουν δύο πράγματα που φαίνεται ότι είναι –αλλά δεν είναι– καταγραμμένα στις κανονικές τράπεζες: το οδυνηρό συναίσθημα κι ο σωματικός πόνος. Σε στιγμές έντονου πόνου, η δράση της αναλυτικής διάνοιας αναστέλλεται και αναλαμβάνει δράση η αντιδραστική διάνοια.

Όταν κάποιος άνθρωπος έχει πλήρως τις αισθήσεις του, η αναλυτική του διάνοια βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία. Όταν όμως είναι εν μέρει ή ολότελα «αναίσθητος», η αντιδραστική διάνοια επεμβαίνει, εν μέρει ή εξ ολοκλήρου. Η «αναισθησία» μπορεί να έχει προκληθεί από το σοκ κάποιου δυστυχήματος, από αναισθητικό που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια κάποιας εγχείρησης, από τον πόνο κάποιου τραύματος ή από το παραλήρημα κάποιας αρρώστιας.

Όταν κάποιος άνθρωπος είναι «αναίσθητος», η αντιδραστική διάνοια καταγράφει με ακρίβεια όλες τις αισθήσεις του περιστατικού, συμπεριλαμβανομένων και όσων συμβαίνουν ή λέγονται γύρω από το άτομο. Καταγράφει επίσης όλους τους πόνους και αποθηκεύει αυτήν τη διανοητική εικόνα στις τράπεζές της, χωρίς να μπορεί το άτομο να την επαναφέρει συνειδητά στη μνήμη του ούτε να την έχει άμεσα υπό τον έλεγχό του. Όσο κι αν φαίνεται ότι το άτομο που χτύπησε σε κάποιο ατύχημα είναι αναίσθητο και δεν έχει επίγνωση των όσων συμβαίνουν γύρω του, η αντιδραστική του διάνοια καταγράφει μηχανικά τα πάντα για μελλοντική χρήση.